Beta vulgaris var. conditiva (Beetroot)
درصد خلوص بذر لبو: ۹۸٪
درصد قوه نامیه بذر لبو: ۹۵٪
وزن هزار دانه بذر لبو: ۲۰ گرم
چغندر لبویی از حدود ۴۰۰ سال پیش از میلاد شناخته شده و به دلیل خواص درمانی‌اش استفاده می‌شده است. این گیاه بومی مناطق مدیترانه و شرق اروپا است و اکنون در سراسر جهان کشت میشود. چغندر دو نوع اصلی دارد:
چغندر بنفش یا قرمز (معمولی)
چغندر زرد (چغندر قند) که عمدتاً برای تولید شکر استفاده میشود.
گیاه چغندر لبویی می‌تواند یک‌ساله یا چندساله باشد. در سال اول، برگ‌های بزرگ و پهن تولید می‌کند و در سال دوم به مرحله گل‌دهی و تولید بذر می‌رسد. این گیاه در خانواده Chenopodiaceae قرار دارد که اغلب گیاهانی علفی، هالوفیت و پساموفیت هستند و اهمیت اقتصادی و اکولوژیکی دارند.
چغندر لبویی به انواع مختلف آب و هوا سازگار است، اما بهترین رشد در شرایط با دمای متوسط و رطوبت بالا است.
طول روز کوتاه (حدود ۱۰ ساعت نور) و گرمای معتدل باعث افزایش رشد برگ‌ها و وزن ریشه میشود.
دمای مناسب مرحله زایشی بین ۰ تا ۱۸ درجه سانتی‌گراد است.
دمای بسیار بالا می‌تواند منجر به ریزش گل‌ها شود و کیفیت محصول را کاهش دهد.
چغندر لبویی رشد خوبی در هوای ملایم و خنک دارد. گرمای زیاد باعث کم‌رنگ شدن ریشه و کاهش مقدار قند میشود.
خاک لومی با بافت متعادل رس و شن بهترین گزینه است.
خاک‌های سنگین یا بسیار سبک برای کاشت مناسب نیستند.
pH مطلوب خاک بین ۶.۸ تا ۷.۲ است.
بذر لبو معمولاً به صورت مستقیم در زمین کاشته میشود، اما در برخی مناطق نشاکاری نیز انجام می‌گیرد.
کاشت بذر لبو می‌تواند به صورت ردیفی، دست‌پاش یا نشتی باشد.
زمان کاشت بذر لبو در مناطق سردسیر ۳ تا ۴ هفته قبل از آخرین سرما است و در مناطق گرمسیر اوایل پاییز.
تنک کردن بوته‌ها در فواصل ۱۰ سانتی‌متر
کنترل علف‌های هرز با کولتیواتور یا ابزار دستی
استفاده از کود دامی پوسیده توصیه میشود.
مقدار تقریبی کود شیمیایی:
۱۲۰ کیلوگرم ازت (در دو مرحله)
۱۲۰ کیلوگرم P₂O₅
۲۴۰ کیلوگرم K₂O
بهترین زمان برداشت زمانی است که قطر ریشه به ۵ تا ۶ سانتی‌متر برسد.
ریشه‌های بزرگ‌تر از این اندازه سفت و خشبی می‌شوند و کیفیت‌شان کاهش می‌یابد.
